Ένα ζήτημα που φαίνεται τελευταία να απασχολεί ιδιαίτερα αυτήν την ολοένα και αυξανόμενη μερίδα του κοινού που ασχολείται εντατικά με την άθληση, αλλά και την καρδιολογική κοινότητα που καλείται να αντιμετωπίσει τις ειδικές ιατρικές ανάγκες του πληθυσμού αυτού.
https://www.livemedia.gr/video/395816
Ο Morris, ένας προσεκτικός ερευνητής στη δεκαετία του ’50, παρατήρησε ότι οι ταχυδρόμοι είχαν καλύτερη καρδιαγγειακή υγεία σε σύγκριση με τους συναδέλφους τους που περπατούσαν λιγότερο και αυτή ήταν μια από τις πρώτες δημοσιεύσεις σχετικά με τις ευνοϊκές δράσεις της άσκησης. Οι ωφέλειες της άσκησης, όχι μόνο στο καρδιαγγειακό, αλλά πρακτικά σε όλα τα συστήματα του οργανισμού είναι πλέον απόλυτα τεκμηριωμένες. Η έλλειψη φυσικής δραστηριότητας θεωρείται παράγοντας κινδύνου για πολλά νοσήματα, για αυτό το λόγο οι ισχύουσες κατευθυντήριες οδηγίες συνιστούν 150 λεπτά μέτριας, ή 75 λεπτά έντονης άσκησης εβδομαδιαίως. Δυστυχώς μόνο το 20% του πληθυσμού στις ΗΠΑ συμμορφώνεται με αυτές τις οδηγίες, ενώ την ίδια στιγμή 500.000 άτομα ηλικίας άνω των 40 ετών ολοκλήρωσαν ένα μαραθώνιο το 2013 και άλλοι τόσοι ένα τρίαθλο. Οι 40άρηδες και 50άρηδες επικρατούν συνήθως σε ακραία αθλητικά γεγονότα, όπως οι υπερμαραθώνιοι, με εντυπωσιακές μάλιστα επιδόσεις, οι οποίες σε ορισμένες περιπτώσεις είναι ανάλογες των Ολυμπιονικών του 1896. Αρκετά επιστημονικά δημοσιεύματα της τελευταίας δεκαετίας όμως, υποσημαίνουν ότι η έντονη και μακροχρόνια άσκηση μπορεί να συνδέεται με δυσμενείς καρδιαγγειακές επιδράσεις. Συγκεκριμένα, έχει αναφερθεί ότι οι αθλητές μπορεί να παρουσιάζουν αυξημένη ποσότητα ασβεστίου στις στεφανιαίες αρτηρίες και το μυοκάρδιο, καθώς και αυξημένη συχνότητα αρρυθμιών, όπως η κολπική μαρμαρυγή. Είναι άλλωστε γνωστό, ότι η πρώτη αιτία αιφνίδιου θανάτου σε αθλητές άνω των 35 ετών είναι η στεφανιαία νόσος. Από μία βαθύτερη ανάλυση των ευρημάτων πάντως, συνάγεται ότι οι περισσότερες από τις αναφερόμενες διαταραχές που σχετίζονται με τη μακροχρόνια άσκηση είναι παροδικές και χωρίς μακροχρόνιες συνέπειες. Η έντονη άθληση δε φαίνεται να συνδέεται με αύξηση της καρδιαγγειακής νοσηρότητας και θνητότητας, αλλά και δεν παρέχει ανοσία από τα νοσήματα αυτά. Σε κάθε περίπτωση, οι αθλητές ηλικίας άνω των 40 ετών πού σχεδιάζουν να συμμετάσχουν σε έντονες δραστηριότητες είναι απαραίτητο να υποβάλλονται στον κατάλληλο για κάθε περίπτωση έλεγχο. Επίσης, θα πρέπει να εφαρμόζεται επιθετική αντιμετώπιση των παραγόντων κινδύνου (υπερλιπιδαιμία, σακχαρώδης διαβήτης, υπέρταση) όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο. Η διερεύνηση και αντιμετώπιση αυτού του πληθυσμού απαιτεί ενδεχομένως τη συνδρομή των ειδικών. Με πρωταρχικό άξονα το ‘παν μέτρον άριστον’, μπορεί για την υψηλής έντασης άσκηση να ισχύει και το, όπως γράφτηκε σε πρόσφατο έγκυρο περιοδικό, ‘το περισσότερο μπορεί να μην είναι καλύτερο, δεν είναι όμως υποχρεωτικά κακό’
Βιβλιογραφία
1. Singh et al.US Physical Activity Guidelines. Trends in Cardiovascular Medicine 2019
2. Eijsvogels et al. The “Extreme Exercise Hypothesis” Curr Treat Options Cardio Med 2018
3. Schnohr et al. Dose of jogging and long term mortality .JACC 2015
4. Stavroulakis et al. Exercise-induced release of troponin. Clin Cardiol 2020
5. Merghani et al. Subclinical atherosclerosis. Circulation 2017
6. Wasfy et al. Exercise Dose in Clinical Practice. Circulation 2016